Με ένα ποδήλατο απογειώθηκα(κυριολεκτικώς)

Το πέρασμά μου στην πολυαναμενόμενη έκθεση της Δημοτικής Πινακοθήκης το έκανα.Μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε πάλι για εμπάθεια και μονομανία με την Πινακοθήκη μας,αλήθεια σας λέω,πέρασα από την έκθεση και όντως απόλαυσα τη δουλειά και το μεράκι κάποιων ανθρώπων,καλλιτεχνών που αφιέρωσαν ώρες από το χρόνο τους,άλλος απλώνοντας τα χρώματά του στον καμβά,άλλος ρίχνοντας σκιές στο λευκό χαρτί με το μολύβι του,άλλος χαράσσοντας στην πέτρα ή στο ξύλο,άλλος λιώνοντας μέταλλα σε καλούπια,δημιούργησαν όλοι τους και δίνοντας σχήμα σε άψυχα υλικά,μετουσίωσαν σε δύο ή σε τρεις διαστάσεις τη φαντασία τους,είναι κάτι που εμένα με ξεπερνά και με ενθουσιάζει γιατί δεν το κατέχω το άθλημα.Του δημιουργείν,όχι του θαυμάζειν.Μπράβο στους καλλιτέχνες και μπράβο στο Δήμο που έδωσε στέγη σε τόσα πολλά ποδήλατα,αγαπημένο αντικείμενο μικρών και μεγάλων,φετίχ τολμώντας θα'λεγα ,όλων των ηλικιών.
 Και θα μπορούσα να αράξω περισσότερη ώρα στο φιλόξενο,φωτεινό,ζεστό και οικείο περιβάλλον της Πινακοθήκης,απαλλαγμένος από τα προβλήματα και τις έγνοιες της καθημερινότητας,αν δε με απασχολούσε ο αστράγαλός μου.Θα περιπλανιόμουν σε ατέλειωτες φανταστικές διαδρομές κάνοντας ορθοπεταλιά,εάν στα καλά καθούμενα,δεν άρχιζε να μου ρίχνει ενοχλητικές σουβλιές από την ορθοστασία ένα παλιό κάταγμα με βίδες εσωτερικά,στον αριστερό αστράγαλο.Ξάφνου πέρασαν κινηματογραφικά μπροστά από τα μάτια μου,εικόνες που το συνειδητό και το υποσυνείδητό μου απωθούσαν χρόνια τώρα.Ήταν πριν από μιά δεκαετία,όταν αποφάσισα να παρακινήσω την πάντα ανήσυχη αεικίνητη παρέα μου να διοργανώσουμε την πρώτη μας εξόρμηση με τα ποδήλατα.Μιας που τότε το παραποτάμιο δεν υπήρχε,αποφασίσαμε να κυκλώσουμε την πόλη μας,ακολουθώντας τη διαδρομή από το Πουρνάρι ΙΙ,Βλαχέρνα,Γραμμενίτσα,να βγούμε στη γέφυρα και να κόψουμε προς Κορωνησία μεριά,μέχρι να μας προδώσουν οι δυνάμεις,κάνοντας και κουμάντο για την επιστροφή.Έμπειροι ποδηλάτες όλοι μας,εξοπλισμένοι με τα απαραίτητα προστατευτικά μέσα,τηρώντας τους κανόνες του ΚΟΚ,κινήσαμε για την ανέμελη ποδηλατάδα μας.Πέντε λεπτά μετά την άτυπη εκκίνηση και έχοντας γράψει μόλις τρία χιλιόμετρα,με βρήκε η άνοιξη σε αρδευτικό χαντάκι στην ευθεία για την Κυράτσα,μετά από την φιλική ώθηση από το ωστικό κύμα διερχόμενης νταλίκας.ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΚΑ λοιπόν και η πτώση μου στα βάτα,μου εξασφάλισε,χωρίς κλήρωση δωρεάν μαγευτικό τετραήμερο σε τετράκλινο δωμάτιο all inclusive στο λόφο του Αη Λιά με δυνατότητα late check out.Αντί αναμνηστικών φωτογραφιών,κρατάω στο πλούσιο προσωπικό μου αρχείο ακτινογραφία που αποτυπώνει με αριστοτεχνικό τρόπο τη σπασμένη δεξιά μου κλείδα καθώς και το θαύμα της φύσης,έναν σμπαραλιασμένο αστράγαλο με artifacts πριν και μετά την ανθρώπινη παρέμβαση(του ορθοπεδικού).Το πανάκριβο high tech ποδήλατο,θα κατέληξε όχι στο ατελιέ κάποιου καλλιτέχνη,αλλά το πιθανότερο σε μάντρα με παλιοσίδερα.

 Από τότε κάποιος θα περίμενε ότι η αποστροφή μου για τα ποδήλατα θα ήταν δεδομένη,αλλά τουναντίον τρέφω λατρεία για τους ποδηλάτες και το δίτροχο μηχανικό αντικείμενο του πόθου που δε μου'κατσε.Τα τραύματα,ψυχολογικά και σωματικά,μου επιτρέπουν ήπια μορφή άθλησης και ζηλεύω κάθε φορά στο παραποτάμιο ή στην ευθεία του αρχαιολογικού μουσείου όταν αντικρίζω περήφανους μπαμπάδες να συνοδεύουν τα τέκνα τους σε τσάρκες με ποδήλατο.Να φανταστείτε ότι ακόμα και στο πεζόδρομο της Σκουφά θα προτιμούσα να με χτυπήσει ποδηλάτης,παρά ταξί που κινείται αντίστροφα στην παλιά κατεύθυνση των αυτοκινήτων ή ντελιβεράς μηχανάκιας.Και ζηλεύω και κάποιους επαγγελματίες καταστηματάρχες που μετριούνται δυστυχώς στα δάκτυλα του ενός χεριού που πρωί πρωί φτάνουν στα καταστήματά τους καβαλώντας το ποδήλατό τους.
 Πάντως και πάλι συγχαρητήρια στον Δήμο και σε όλα τα Δημοτικά συμβούλια σε βάθος χρόνου που μας κρατάνε άσβεστο τον παιδικό μας πόθο για το ποδήλατο,κάνοντάς μας κοινωνούς σε εκθέσεις με ακίνητα,αμίλητα,αγέλαστα ποδηλατάκια,όταν είχαν άπειρες ευκαιρίες να μας εξασφαλίσουν χρόνια τώρα,πολλές εκατοντάδες ιδανικών,ασφαλών τέλειων κατασκευαστικά ποδηλατοδρόμων.Φαίνεται ότι τα τοπικά προβλήματα για τέτοιο εγχείρημα ήταν καταλυτικά πολυσκελή και αξεπέραστα και σχετίζονται σαφώς με τη γεωγραφική ιδιομορφία ,σε αντίθεση με τις υδροκέφαλες μητροπόλεις των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης που εξασφαλίζουν στους Δημότες τους ηλιόλουστες,κεφάτες,οικογενειακές ποδηλατικές διαδρομές.Εμείς εδώ στο Arta,πρέπει να κινητοποιήσουμε κλιμάκιο της τροχαίας για να κινηθούμε όλοι οι GAP μια στις τόσες σε ποδηλατική (ο θεός να την κάνει) μαντρωμένη,με περιφρούρηση  διαδρομή.Η άλλη λύση είναι να επαναλάβεις στροβιλίζοντας μέχρι ναυτίας τα 2,2 χιλιόμετρα του παραποταμίου για να ξεκαπνιστείς.

Με ένα ποδήλατο ζαλίστηκα...