Και για να επισημοποιήσουν την αρχή της συνεργασίας που μόνο οφέλη θα έχει να φέρει για τον αρτινό φιλοθεάμων λαό, ανακοινώνουν την απο κοινού παραγωγή και ανέβασμα όπερας! Ω ναι! Η πόλη μας θα απολάυσει κάτι που χρόνια το στερείται! Μια όπερα! Οι συντελεστές, καλλιτέχνες των δύο αδελφών πλέον συλλόγων, βρίσκοντια στο δίλημμα να επιλέξουν μεταξύ της Τόσκας του Πουτσίνι και της Πούτσας του Τοσκάνι. Τελικά μετά από κλήρωση, πρυτανεύει η λογική κι αφήνουν την Pucca για κάποια άλλη φορά, στο μέλλον που θα μας χρειάζεται.
Κι ενώ τα μέλη των δυο συλλόγων αφήνουν τα όπλα παρά πόδα και δίνουν τα χέρια για συνεργαστούν, εκεί που όλα φαίνονται να πηγαίνουν ρολόι, το άσβεστο μίσος υποβόσκει και δεν αφήνει να γίνει σασμός. Βέβαια κατά τη διάρκεια των προβών και της προετοιμασίας των κουστουμιών και των σκηνικών, όλα δείχνουν να πηγαίνουν ρολόι, όμως η κατάσταση είναι ένα καζάνι που βράζει! Οι σκηνοθέτες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά δείχνουν μεροληψία κυρίως στα μέλη των δικών τους συλλόγων. Παρόλα ταύτα, η παραγωγή της Τόσκα προχωρά και φτάνουμε στην πρεμιέρα της παράστασης.
Και κάπου εκεί μια μέρα πριν την επίσημη πρώτη της, το όλο εγχείρημα της όπερας, πάει περίπατο. Η αρχή γίνεται με τη διαφωνία σχετικά με το πού θα πεχτεί η παράσταση. Οι δύο σύλλογοι δεν τα βρίσκουν και διεκδικούν κι οι δύο τη φιλοξενία της παράστασης στην έδρα του δικού τους συλλόγου! Τελικά αποφασίζεται οι ηθοποιοί να μοιρατούν σε δυο ομάδες, τα σκηνικά να σχιστούν στα δύο ώστε να μοιραστούν και να ντύσουν την αίθουσα του Σκουφά, αλλά και του Μακρυγιάννη και να παίζουν ταυτόχρονα. Η μισή παράσταση θα είναι ζωντανή, με ηθοποιούς κι άλλη μισή θα προβάλλεται ταυτόχρονα με προτζέκτορα στη αίθουσα του αντιπάλου! Οι θεατές που έχουν μοιραστεί κι αυτοί στις δυο αίθουσες δεν πάιρνουν γραμμή το παραμικρό και νομίζουν ότι αυτό που παρακολουθούν είναι σκηνοθετική άποψη! Παρόλο που οι ηθοποιοί είναι χωρισμένοι στα δύο, η παράσταση κούτσα κούτσα, κυλάει. Βέβαια στην Α' Πράξη κάποιος από τον αντίπαλο σύλλογο βάζει το χεράκι του κι η Βασιλική του Σαντ’ Αντρέα ντέλα Βάλε, στα σκηνικά που έχουν στηθεί στην αίθουσα του Μακρυγιάννη αρχίζει να καταρρέει. Για αντίποινα, άνθρωποι του Μακρυγιάννη γκρεμίζουν το Καστέλ Σαντ'Άντζελο της αίθουσας Σκουφά στο παρασκήνιο , στο αποκορύφωμα της Γ' Πράξης. και στις δυο περιπτώσεις πάλι το ξεβλαχεμένο κοινό της Άρτας νομίζει ότι το γκρέμισμα είναι σκηνοθετικό τρικ και ζητοκραυγάζει κατενθουσιασμένο.
Εκεί που όμως γίνεται το έλα να δεις, είναι στο κλείσιμο του μελοδράματος στην σκηνή που ο Μάριο φονεύει με ένα εγχειρίδιο τον Σκάρπια. Ο βαρύτονος του Μακρυγιάννη ξεχνάει τα λόγια του κι ο υποβολέας που είναι από τον Σκουφά, τον αγνοεί χαρακτηριστρικά και αντί να τον βοηθήσει, τρώει προκλητικά πιτόγυρα (απ'όλα) από τον λύκο. Ο Μάριος ζαλισμένος από το μπόλικο τζατζίκι και τα κρτοσκαεμύδια, μην ξέρωντας τί άλλο να κάνει, την ώρα που πέφτει νεκρός από τα αληθινά πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος, τραγουδάει σε ρε μαντζόρε, Οικονομόπουλο, "Πάνω μου, πάνω μου το λάθος, Έκπτωτος άγγελος μονάχος". Κι εκεί είναι που το Αρτινό κοινό μου-σηκώνεται όρθιο και ζητοκραυγάζει χειροκροτώντας παρατεταμένα, μην αφήνοντας την Τόσκα έξαλλη( επειδή κάποιος αντίπλαος έβαλε το χέρι του και της ξηλώθηκε το φόρεμα) και απελπισμένη, αναγκαστικά σχεδόν γυμνή, να πέσει στον Τίβερη για να τελειώσει το έργο!
Την επομένη ημέρα, το Αρτινό facebook εξυμνεί την πρώτη (και τελευταία) σύμπραξη των δύο συλλόγων. Οι κριτικές των "επαγγελματιών" κριτικών τέχνης, συμπολιτών μας, είναι διθυραμβικοί. Όλοι μιλούν για θρίαμβο της Τόσκα του Πουτσίνι και ανυπομούν για το πότε θα ανεβεί και η Πούτσα του Τοσκάνι.
Τοσκατοσκατοσκατοσκατοσκατό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου