Το πέρασμά μου στην πολυαναμενόμενη έκθεση της Δημοτικής Πινακοθήκης το έκανα.Μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε πάλι για εμπάθεια και μονομανία με την Πινακοθήκη μας,αλήθεια σας λέω,πέρασα από την έκθεση και όντως απόλαυσα τη δουλειά και το μεράκι κάποιων ανθρώπων,καλλιτεχνών που αφιέρωσαν ώρες από το χρόνο τους,άλλος απλώνοντας τα χρώματά του στον καμβά,άλλος ρίχνοντας σκιές στο λευκό χαρτί με το μολύβι του,άλλος χαράσσοντας στην πέτρα ή στο ξύλο,άλλος λιώνοντας μέταλλα σε καλούπια,δημιούργησαν όλοι τους και δίνοντας σχήμα σε άψυχα υλικά,μετουσίωσαν σε δύο ή σε τρεις διαστάσεις τη φαντασία τους,είναι κάτι που εμένα με ξεπερνά και με ενθουσιάζει γιατί δεν το κατέχω το άθλημα.Του δημιουργείν,όχι του θαυμάζειν.Μπράβο στους καλλιτέχνες και μπράβο στο Δήμο που έδωσε στέγη σε τόσα πολλά ποδήλατα,αγαπημένο αντικείμενο μικρών και μεγάλων,φετίχ τολμώντας θα'λεγα ,όλων των ηλικιών.
Και θα μπορούσα να αράξω περισσότερη ώρα στο φιλόξενο,φωτεινό,ζεστό και οικείο περιβάλλον της Πινακοθήκης,απαλλαγμένος από τα προβλήματα και τις έγνοιες της καθημερινότητας,αν δε με απασχολούσε ο αστράγαλός μου.Θα περιπλανιόμουν σε
